شهدا

- #داستانك>>

قهر بودیم ، در حال نماز خواندن بود ،

نشسته بودم و توجھی به همسرم نداشتم ..

کتاب شعرش را برداشت و با یک لحن دلنشین

شروع کرد به خواندن .

ولی من باز باهاش قهر بودم؛

کتاب را گذاشت کنار و به من 

نگاه کرد و گفت : غزل تمام ، 

نمازش تمام ، دنیا مات سکوت بین من

و واژه ها سکونت کرد .

باز هم بھش نگاه نکردم!

اینبار پرسید : عاشقمۍ؟

سکوت کردم؛

گفت: 

عاشقم گرنیستی لطفی‌بکن نفرت بورز 

بی‌تفاوت بودنت هرلحظه آبم میکند!

دوباره با لبخند پرسید : 

عاشقمۍ مگه نه؟ گفتم : نه!

گفت : تو نه میگویی و پیداست

میگوید دلت آری ،

ك این سان دشمنی یعنۍ ك

خیلی دوستم داری :)!

زدم زیر خنده و روبروش نشستم

دیگر نتوانستم به ایشان نگویم كوجودش چقدر آرامش بخشہ ..

بهش نگاه کردم و از تہ دل گفتم

:خداروشکر کہ هستۍ :)

روایت ِ : شھید عباس بابایی